آب و هوا برای همه ما

کاترین هیهو، دانشمند ارشد جدید سازمان حفاظت از طبیعت، دلیل اهمیت دادن به تغییرات آب و هوایی و ترسش از اینکه چه کسی بیشترین آسیب را خواهد دید، به اشتراک می گذارد.

در کودکی با پدر معلم علومم یاد گرفتم دنیای اطرافم را کشف کنم. او چیزهایی را به من آموخت که من را مجذوب خود کرد، مانند نحوه تشکیل سنگ ها، چرایی ارتباط درختان با یکدیگر و اینکه خورشید از چه چیزی ساخته شده است.

شیفتگی من به کیهان باعث شد در دانشگاه در رشته اخترفیزیک تحصیل کنم. در سال دوم، تلسکوپ را روی پشت بام ساختمان علمی کار می کردم و ستاره های متغیر را ردیابی می کردم. در سومین سال تحصیلی ام، تصاویر خوشه های کهکشانی گرفته شده توسط تلسکوپ 3.6 متری کانادا-فرانسه-هاوایی را تجزیه و تحلیل می کردم و مدارس بالقوه فارغ التحصیلی را که به من امکان ادامه این کار را می دادند، جستجو می کردم. اما در همان سال، کلاسی که به طور اتفاقی در مورد علم تغییرات آب و هوایی شرکت کردم، مسیر زندگی من را تغییر داد.

می دانستم که تغییرات آب و هوایی واقعی است، اما آن را یک مشکل «محیط زیستی» آینده می دانستم. چیزی که در آن کلاس یاد گرفتم مرا شوکه کرد. تغییر اقلیم دیگر مسئله ای دوردست نبود. از قبل، در دهه 1990، تأثیرات آن در سراسر جهان مشهود بود و نیاز به اقدام فوری بود. حتی بدتر از آن، یاد گرفتم که تغییرات آب و هوایی به طور نامتناسبی بر حاشیه نشینان، فقیران و آسیب پذیران تأثیر می گذارد – کسانی که کمترین تلاش را برای کمک به این مشکل انجام داده اند.

با توجه به نیاز فوری به اقدام و بی‌عدالتی تأثیرات آب و هوایی، فکر کردم، چگونه نمی‌توانم برای کمک قدم بردارم؟ آن زمان بود که تصمیم گرفتم یک دانشمند آب و هوا شوم.

نابرابری انتشار: اکثر انتشار کربن بین سال‌های 1990 تا 2015 توسط ثروتمندترین افراد در سراسر جهان تولید شده است. برای مثال، یک صندلی در یک پرواز خطوط هوایی در مسافت طولانی، CO2 بیشتری نسبت به تولید کربن سالانه یک شهروند در ده‌ها کشور تولید می‌کند.

افراد آسیب پذیر: تحقیقات نشان می دهد که فقرا – کسانی که کمترین مسئولیت را در انتشار کربن جهانی دارند – در برابر تأثیرات فزاینده بلایای تشدید شده توسط تغییرات آب و هوایی، مانند امواج گرما، سیل، طوفان و آتش سوزی، آسیب پذیرترین هستند.

علم روشن است

در طول تاریخ تمدن بشری، میانگین دمای زمین بیش از چند دهم درجه تغییر نکرده است. ما این ثبات را مسلم فرض کرده ایم.

اما امروز، این فرض دیگر پابرجا نیست. زمین اکنون در حال تب است و دمای جهانی سریعتر از هر زمان دیگری در تاریخ بشر افزایش می یابد. دانشمندان موافقند: این افزایش دمای جهانی کاملاً ناشی از انسان است.

از آغاز انقلاب صنعتی، انسان‌ها بیش از پیش زغال‌سنگ، گاز و نفت می‌سوزانند. این گازهای گلخانه ای مسئول 75 درصد مشکلات آب و هوایی ما هستند. ما همچنین بخش‌های بزرگی از این سیاره را جنگل‌زدایی کرده‌ایم و گله‌های زیادی از دام‌های متان‌ساز پرورش داده‌ایم، و این منبع ۲۵ درصد دیگر انتشار عظیم دی‌اکسید کربن و گازهای متان، گازهای قدرتمند گرما است. همانطور که آنها در اتمسفر جمع شده اند، اساساً یک پتوی اضافی در اطراف سیاره پیچیده اند و باعث گرم شدن آن می شوند.

سطح دی اکسید کربن در جو در حال حاضر 50 درصد بیشتر از دوران پیش از صنعتی شدن است و سطح متان بیش از دو برابر شده است. در مجموع، گازهای گلخانه‌ای انسانی در حال حاضر میانگین دمای سیاره را حدود 1.1 درجه سانتیگراد (2 درجه فارنهایت) افزایش داده است و این افزایش در حال شتاب است. طبق گزارش هیئت بین دولتی تغییرات آب و هوایی سازمان ملل در سال 2021، تخمین زده می شود که طی دو دهه آینده به 1.5 درجه سانتیگراد (2.7 درجه فارنهایت) برسد – حتی با تلاش های مداوم برای کاهش انتشار کربن و استقرار راه حل های مبتنی بر طبیعت.

با هم می توانیم با تغییرات اقلیمی مقابله کنیم

خبر خوب اینجاست. همانطور که تأثیرات آب و هوایی به طور نامتناسبی بر روی کسانی که کمترین میزان را دارند، می افتد، بسیاری از راه حل های اقلیمی به نفع همان جوامع است. اینها شامل تلاش برای توسعه انرژی پاک، احیای اکوسیستم ها و ایجاد انعطاف پذیری آب و هوا و سازگاری در مراکز شهری است.

انتقال به انرژی پاک در حال حاضر در حال انجام است. بیش از 90 درصد از منابع برق جدید نصب شده در سراسر جهان در سال 2020، انرژی پاک، از جمله انرژی خورشیدی و باد بود. حتی در تگزاس، جایی که من زندگی می‌کنم، مرکز صنعت نفت و گاز ایالات متحده، 23 درصد برق در سال 2020 از انرژی باد تأمین می‌شد – بیش از هر ایالت دیگر.

مدیریت اکوسیستم نیز نقش مهمی دارد. تورب‌های قطبی به‌طور باورنکردنی غنی از کربن هستند: تخمین زده می‌شود که چهار برابر بیشتر از کربنی که انسان‌ها از آغاز انقلاب صنعتی منتشر کرده‌اند، کربن دارند. حفظ و محافظت از زمین های قطب شمال، این کربن را در زمین نگه می دارد و به زمین اجازه می دهد تا کربن بیشتری را خارج کرده و ذخیره کند. در قلمروهای شمال غربی کشور من، کانادا، زیرمجموعه کانادایی TNC، Nature United، به Łutsel K’é Dene First Nation کمک کرد تا بیش از 6.5 میلیون هکتار را حفظ و مالکیت خود را حفظ کند. این منطقه که Thaidene Nëné نام دارد، 379 میلیون تن کربن را ذخیره می کند که معادل نیم سال انتشار ملی کانادا است.

در ایالات متحده، پروژه قلب سبز از سال 2017 در حال ایجاد انعطاف پذیری آب و هوایی در لوئیزویل، کنتاکی است. با مشارکت TNC و سازمان های محلی، این اولین آزمایش کنترل شده برای آزمایش اثرات سلامتی پوشش درختان است که دما را کاهش می دهد و آلودگی را فیلتر می کند. در محله های شهری نشان داده شده است که وجود درختان استرس، چاقی و میزان آسم و بیماری های قلبی را کاهش می دهد. این پروژه که هزاران درخت شهری را کاشته است، بهبود سلامت ساکنان را با سبز شدن روزافزون محله‌هایشان بررسی می‌کند.